Elbet acı duyar tomurcuklar açarken.
Neden gecikirdi yoksa bahar gelmekte?
Neden bizim ateşli özlemimiz
donup gitsin acılarla
Yaprakların içindeydi tomurcuklar bütün kış.
Nedir yeni olan, doğurtan ve fışkırtan her şeyi?
Elbet acı duyar tomurcuklar açarken
Acı duyar büyürken
ve direnirken.
Güçtür elbet damlaların düşüşü.
Korkudan titreyerek asıldıkları yerde
ne kadar sarılsalar da dallara
kurtuluş yoktur, düşerler ağırlıklarıyla toprağa.
Güçtür bilinemezlilik, güvensizlik ve ayrılış
güçtür uçurumlarda çağırmak birini
gene de tutunabilmek titreyerek
ve kalabilmek
ve düşünebilmek
Artık hiçbir şeyin yararı yoktur doğuşa
sevinçler fışkırır tomurcuklar dallarda
tüm korkular yok olur
ışıldayarak yere düşer damlalar
unuturlar doğuşun korkusunu
unuturlar yolculuğun korkusunu
o büyük güvenceyi duyarlar bir an
dünyayı yaratan.
Karin Boye
Notlar:
* Şiirin orijinal adı "ja visst gör det ont." Şiiri çeviren Özkan Mert
* Karin, 23 Nisan 1941 günü ormana gider. Cebinden çıkardığı uyku
haplarını içer. Çömelip, uykuya dalar. Dört gün sonra bir çiftçi kaskatı
kesilmiş cesedini bulur. Üstünde gri bir yün elbise ve başında el örgüsü yün beresi
ile. Daha sonra öldüğü yerdeki büyük bir kayaya, çömelmiş bir insana benzeyen heykel
niyetine onun adı yazılır.