AYDOĞAN K

Röportajın Hikayesi: Şahin K ile bu röportajı 2012 yılının ortalarında yaptım. O zamanlar bir arkadaşın açtığı kültür/sanat sitesinde yayımlanacaktı. Bir süre sonra o arkadaş ile tartıştık ve yollarımızı ayırdık. Dolayısıyla röportaj elimde kaldı ve içim rahat değildi, Şahin K'ya karşı kendimi sorumlu hissettim, sözümü tutmam gerekiyordu. Ben de bu röportajı yayımlamak için kendim bir web sitesi kurdum. O sitenin yayını yaklaşık bir yıl devam etti. Aynı zamanda, yeni keşfettiğim, yeteneği olan kişilere de yazmaları için bir alan sunmuş oldum. Neyse... Peki neden Şahin K ile röportaj fikri doğdu zihnimde? Türkiye, bir ABD, Avrupa ülkesi değil, muhafazakar kodları baskın bir ülke ve böyle bir ülkede porno gibi bir alanda isim yapmak, ortada gezmek hayli cesaret isteyen bir şey olmalıydı. Porno sektörüyle ilgili merak ettiklerimi de işin uzmanına sorma fırsatım vardı. Röportaj yayımlandıktan sonra Şahin K "Hayatımdaki en güzel söyleşiydi." diye tivit attı. Sosyal medya ve ...

                                                                Creazione di Adamo , Michelangelo (1512) Öldüğünde evine gidiyordun. Bir araba kazasıydı. Özellikle dikkat edilecek bir şey yok ama ölümcüldü. Arkanda eşini ve iki çocuğunu bıraktın. Acısız bir ölümdü. İlk yardım görevlileri seni kurtarmak için ellerinden geleni yaptılar ama faydasızdı. İnan bana, vücudun tamamen parçalanmıştı. Ve işte benimle tanıştın. “Ne… Ne oldu?” diye sordun. “Neredeyim?” “Öldün” dedim, gerçeği söyleyerek. Yumuşak sözlere gerek yok. “Kamyon… Patinaj yapan bir kamyon vardı…” “Ben… Ben öldüm mü?” “Öyle. Ama o kadar üzülme. Herkes ölür.” dedim. Etrafa bakındın. Hiçbir şey yoktu. Sadece sen ve ben. “Bu yer de ne?” diye sordun. “Ahiret mi?” “Fazlası ya da azı.” dedim. “Sen Tanrı mısın?” diye sordun. “Öyle” diye cevapladı...

  on iki sandalyeli bir masayla, masanın gençliğinden konuşuyorduk. on bir sandalye ve iki intihar büyütmüş balkon pür dikkat beni dinliyorlardı. zamanın mücadelesi armağan etmişti bizi, birbirimize. pireli bir devletin kanatlarının arasındaki karıncalardık. ne söylesek ayıptı biraz söylemesi. dahası an, tıbben ölüydü. atık kamyonlarında mühürlü bir yürek şehir çöplüğünde martı ziyafetinden önce bir film setine emanet edilirdi belki, korkuturdu yine bizi. senin dünyanda vapur kalkınca balıklar çamaşır yıkardı içindeki hileli sayaçların aritmetiği sıfırdan sıkılmıyordu bir türlü tırabzanlardan aşağıya ayaklarını sallandırıp annesine hınzır hınzır gülen o çocuk uçurumlara gözlerini gıdıklatacak yaşa çoktan geldi. ama ikimiz de biliyorduk elleri harita kadar acılı her annenin son görevi çocuğunu öleceği yaşa büyütmekti. sağır ve dilsizler ülkesinde kulaktan kulağa oynarken özgürlük düşün, sigaranla aynıydı aşkının geleceği duman hali. şimdi biz, yatırıl...

  Elbet acı duyar tomurcuklar açarken. Neden gecikirdi yoksa bahar gelmekte? Neden bizim ateşli özlemimiz donup gitsin acılarla Yaprakların içindeydi tomurcuklar bütün kış. Nedir yeni olan, doğurtan ve fışkırtan her şeyi? Elbet acı duyar tomurcuklar açarken Acı duyar büyürken ve direnirken. Güçtür elbet damlaların düşüşü. Korkudan titreyerek asıldıkları yerde ne kadar sarılsalar da dallara kurtuluş yoktur, düşerler ağırlıklarıyla toprağa. Güçtür bilinemezlilik, güvensizlik ve ayrılış güçtür uçurumlarda çağırmak birini gene de tutunabilmek titreyerek ve kalabilmek ve düşünebilmek Artık hiçbir şeyin yararı yoktur doğuşa sevinçler fışkırır tomurcuklar dallarda tüm korkular yok olur ışıldayarak yere düşer damlalar unuturlar doğuşun korkusunu unuturlar yolculuğun korkusunu o büyük güvenceyi duyarlar bir an dünyayı yaratan. Karin Boye Notlar:   * Şiirin orijinal adı "ja visst gör det ont." Şiiri çeviren Özkan Mert * Karin, 23 Nisan 1941 günü ormana gider. Cebinden çıkardığı uyku ...