https://www.youtube.com/watch?v=qsy-CPMZzvk “Dolapta kahverengi bir kutu var, onu bana getir.” dedi babam. Dolabın her yerini inceledim, dediği renkte bir kutu yoktu. Döndüm, “Kahverengi bir kutu yok.” dedim babama… “Benimle gel” dedi, dolabı açtı ve “Bu ne?” deyip suratıma ansızın sert bir tokat attı. (Sağlam vururdu rahmetli, öz oğluna değil de sanki bir Yunan askerine vurur gibi.) “Bu ne?” dediği yeşil bir kutuydu. “Ama bu kahverengi değil ki, yeşil!” diyemedim, çünkü bu sefer on tokatla beraber tekme de yerdim. Sustum. Haksızlığa ilk uğrayışımdı ama son değildi. Adalet takıntımın doğum tarihi o geceydi sanırım. Yumruklarım sıkılı, öfke ve çaresizlik içinde yorganın içine girip ağladım. Sanırım dişlerimi sıkmayı da o gece öğrendim. (Bilmem fark ettin mi, hâlâ sıkarım dişlerimi arada.) Sigarayı bırakırım ama bunu bırakacağımı sanmıyorum: Bu dünyanın adaletsizliği bitmiyor sevgilim. (Yaz: Dişlerini sıkmayı bırak ve sigarayı azalt.) Oysa ben gene de haklıyken haksız olma...