“Dolapta kahverengi bir kutu var, onu bana getir.” dedi babam.
Dolabın her yerini inceledim, dediği renkte bir kutu yoktu. Döndüm, “Kahverengi
bir kutu yok.” dedim babama… “Benimle gel” dedi, dolabı açtı ve “Bu ne?” deyip
suratıma ansızın sert bir tokat attı. (Sağlam vururdu rahmetli, öz oğluna değil
de sanki bir Yunan askerine vurur gibi.) “Bu ne?” dediği yeşil bir kutuydu. “Ama
bu kahverengi değil ki, yeşil!” diyemedim, çünkü bu sefer on tokatla beraber
tekme de yerdim. Sustum. Haksızlığa ilk uğrayışımdı ama son değildi.
Adalet takıntımın doğum tarihi o geceydi sanırım.
Yumruklarım sıkılı, öfke ve çaresizlik içinde yorganın içine girip ağladım.
Sanırım dişlerimi sıkmayı da o gece öğrendim. (Bilmem fark ettin mi, hâlâ
sıkarım dişlerimi arada.) Sigarayı bırakırım ama bunu bırakacağımı sanmıyorum:
Bu dünyanın adaletsizliği bitmiyor sevgilim. (Yaz: Dişlerini sıkmayı bırak ve sigarayı azalt.)
Oysa ben gene de haklıyken haksız olmaya da adaydım. Sadece
paylaşılsın istedim, yalnız bırakılmayayım, o “yeşil kutulu gece”ye dönmeme
izin verilmesin. Kafka’nın, Milena’ya seslendiği o güzelim sözünü başucu
yastığı yapmam da bundan: “…ben haksızım,
-olmayacak şey, ama şunu istiyorum senden -n’olur haksızlığımı paylaşsan
biraz!” Sen peki, haksızlığımı paylaşır mısın?
İlk, hayat şevkine hayran kalmıştım. Hiçbir şey seni
yıkamaz, yok edemez gibi duruşun. Bir mendil gibi taşıdığın gülümsemen,
kahkahaların, hayata inatla ve ısrarla tutunuşun… Bende olmayan şeylerdi bunlar
ve imrendiğim… “Yeşil kutu”dan çimen kokusu gözlerine yürüyüşüm iki asır sürdü
mü? Sürmüştür bence. Sonra sende bir şeyi fark ettim: Bir çiziğe, bir kaşıntıya
anında tepki verip kabaran bir bedenin varken, ruhunun derin çiziklere,
acılara, yaralara yıllarca tepki vermemesi, inanmaya devam etmesi, tekrar
tekrar aynı yerden vurulacak kadar geç kalman ne tuhaf! Herkesi kendin gibi
bilmenin, “Bir söz söylendiyse arkasında durulur” inancının boşa çıkmasına
rağmen ısrarla vermeye devam ettiğin şanslar, avanslar… Hayat diyorum sevgilim,
çok zalim değil mi?
Mayıs… Hiçbir şey yapmamanın, hiçbir şey ummamanın, hiçbir
şey beklememenin zirvesindeyim. Dipsiz bir kuyunun içinde sürekli bir düşüş.
Hayalim bile yok. Arzum, öfkem, sevincim de… Sadece diş gıcırtısı ve gerçek bir
boşluk. (Dalga geçme, gerçekten bomboşluk.) Zaman beni seyrediyor muhtemelen, “Ne
yapacak şimdi?” diye… Zaman kavramını yitirmiş bir halde yaşıyorum oysa. (Yaşıyor
muyum?) Zoraki bir oksijen israfı gibiyim. Sonra bir şey oluyor… Seni
dinlemeye başlıyorum. Uzaktan hayatını seyrediyorum. Bazen sabahlarına, bazen öğleden
sonralarına ama en çok gecelerine eşlik ediyorum. Bir yangın gibi, yavaş yavaş
yayıldığının farkında değilim daha. Mayısın son günü: Sıfırdan başlamak buydu
belki; bütün geçmişini ölümden dönerek silip atıyorsun sanki. Hem öldüm ve her
şey geride kaldı, hem de ölmedim ama yeni bir hayata doğuyorum gibi. Bunu o
zaman ikimiz de düşünemezdik.
Haziran… Artık sızı veriyor bazı şeyler yavaştan. Sana bunu
söyleyemiyorum. Nasıl söylerim ki; kendime bile itiraf edemiyorum. Hem senin
için henüz kimim ki! Neyim? Adı konulmamış sızılarım artıyor sen anlattıkça ama
durdurmak da istemiyorum. Her şeyi duymak istiyorum. Kaçırdığım bütün yıllarına
bu şekilde eşlik edebilirim ancak. Bir rüzgâr beni sana doğru sürüklüyor,
bundan artık eminim. Sürüklendiğim o yerde, yani o karşılaşmamızda nasıl
olacağız merak ediyorum.
Temmuz… Biriktirdiğin bütün taşlardan da kurtuluyorsun.
İçine attığın her suskunluk, her ah, her keder birer birer çıkıyor içinden.
Taşlarımı da bırakıp geliyorum sana, der gibi değil miydi? (Benim taşlarımı da çıkaralım bir ara) Üç yıl önce bugün
bir evden ayrılmak için eşyaları topluyordum, şimdi ise bir otogarda zihnimi ve ruhumu toplamaya çalışıyorum; heyecanımı, merakımı, sevincimi… En sevdiğim günün
başlangıcı: Sen geliyorsun! Yeni bir tarih atıyorsun alnıma; miladi tarihimi
sıfırlamak bu işte! Gerisini biliyorsun. Gerisini bir sen bil!
O “yeşil kutu”yu niye anlattım biliyor musun? Hayır,
babamdan ne kadar nefret ettiğimi bil diye değil, haksızlığa uğradığım o
çocuk gecemi gözlerinde temize çekmek için. Bu dünyanın bütün
adaletsizliklerine, bütün alçalmalarına, bütün yalanlarına, bütün kötülüklerine, bütün yapmacıklarına, bütün sahteliklerine, bütün adiliklerine, bütün zalimliklerine ancak gözlerine bakarak direnebileceğimi bil diye! Bakınca
huzur bulacağım, inancımı koruyacağım, beni anlayacak yağmurlu bir yeşil
gökyüzü gibi dur diye! “Gökyüzü yeşil olmaz ki!” deme, ben dediysem inan işte! O
yüzden seviyorum bunu: Yarın gitmiyorsun, yine görebileceğim gözlerini.
Adının her harfi bana 7 yıla mâl oldu. Her 7 yılda bir
eşerek tek harfi kazanmak... Eğer gerçekten burada edebiyat yapmıyorsam ki
yapmıyorum, gerçekten çok zordu. İnanamayacağın kadar zor. Kendime “keşke”lerden
bir ağ ördüğümün farkındayım, kendimi “aaahh be”lerden oluşan bir denizle
çevrelediğimin tabii ki bilincindeyim. Zamanda yolculuk fikrine bayıldığımın... Ama n’olur söyle: Haksız mıyım? “Sızı”
denen şey, elle tutulur, gözle görülür bir şey olsaydı mesela… “aşkın da katları vardır-kadim kabarık bir
öyküdür alınyazısı” Hayatımdan daha kabarık olan alınyazıma bakıyorum ve
silgi arayıp duruyorum. Sen? Sen bulabildin mi silgiyi? Sorun yok sevgilim, en
sevdiğim gece: Yarın gitmiyorsun!
En güzel tarifi sen yaptın: “Kalbinin yüzüme üflediği sözler”
Yanlış hatırlamıyorsam buydu. Değilse bile böyle de güzel. Bırak öyle kalsın o
zaman. Kalamayan şeyler de var şimdilik, çünkü en sevmediğim gece: Yarın
gidiyorsun!
Çocukluk fotoğraflarını sevmem de bundan; ikimizin de
yaralarının başlangıcı o dondurulmuş karelerde başlıyor. Nasıl anlatabilirim
hiç bilmiyorum ama içimin yandığını biliyorum: Üzerinde beyaz bir elbise var ve
başında siyah bir şapka. Değişmeyen tek şey gülümsemen. Ben gülümsemenden bir
su baloncuğu yaptım, içinde yaşıyorum. Dışarıda bir yazgıdır devam ediyor.
Kader, ne tuhaf bir şey sevgilim!
Bir yerlerde vapurlar, trenler, otobüsler, insanlar… Bizim
dışımızda akıyor her şey. Bir oda dolusu sen varsın, bir ev dolusu sen.
Dünyadan ötede, her yerden beride, hiçlikten ötede sen ve ben. Buna bir isim
verebilirim, en sevdiğim gün olacak: Sen hiç gitmiyorsun! Sana beyaz bir elbise
ve siyah bir şapka lâzım şimdi. Orasını bana bırak, sen sadece yeşil yeşil bak!
Aydoğan K